Volta á orixe coa curta ÍNSULA.

Voltei á casa para estar uns días cos meus, entre outros motivos porque a miña nai cumpría 58 anos, o meu irmán presentaba a súa curta "ÍNSULA" e os mimos da familia son sempre ben recibidos para encherse unha de enerxía e bo proseguir.

Nesta ocasión non foi menos e durante catro días, miles de sensacións vividas foron as protagonistas das horas.

Comezar polo cumpre de mamá, 58 anos tan tan ben levados que voar de Madrid cara Galiza cunha rosa branca ás 9 da mañá para presentarme diante dela de sorpresa e ver a súa cara, mereceu a pena. Estupefacción e amor, moito moito amor.

Ademáis, ó seguinte día, despois dun amencer cheo de luz, cun bó café e a miña cadela Única ó meu carón, o día presentábase cheo de emocións e nervios:

Viaxamos en barco á Illa de San Simón dende o porto de Cesantes, para ser partícipes da curtametraxe dirixida polo meu irmán, Senén Outeiro, baixo o nome de "Ínsula". Ó mesmo tempo foi un reencontro coa miña irmá Antía, da que xa falei nun dos post anteriores, de amigos, coñecidos e, todos en familia, fumos espectadores da obra tan bonita que Senén e o seu equipo elaboraron nesta paraxe idílica. 

" ÍNSULA" é un xogo entre o real e o imaxinario, (moito non quero dicir porque así iredes a vela) e tende por certo que deixa un moi bo sabor de boca e con gañas de máis ... (¡ata hai un momento no que saltei da silla do susto cunha das esceas!)

A sensación xeral que tivemos foi de abrairnos ó sentila rapidez coa que pasaron os 20 minutos da proxección e sobre todo esas ansias de saber que lle vai pasar ó protagonista cando a curta remata.

Ogallá sexa o inicio dunha longametraxe porque ben o merece.

Dende este pequerrechiño caderno, a miña máis sinceira NORABOA a todos e cada un dos compoñentes que fixeron posible "ÍNSULA" potenciando e reivindicando á súa vez o audivisual 100% en galego.

Dicir que, como non, unha nai é unha nai, e mamá fixo unha tarta riquísima de mazá e cabelo de anxo co nome da curta espolvoreado na mesma. (ÑAM!)

Despois de visionar a curta, estiven a sacar fotos polos arredores, abraiada da luz que esa illa ten, da maxia que desperta e sobre todo, da tranquilidade que dá o respirar aire puro mentras o mar e a vexetación é o único que che rodea: PARAÍSOOOO !

A volta: un viaxe en coche de novo a casa ca túa irmá e miles de cancións soando, cantando a dúo, con esa sensación de que todo e nada cambia, rindo e facendo o parvo, que fai que unha se encha de folgos e enerxía, deixando atrás o arco da avella que ben nos acompañou durante un bo anaco.

Despois dunha noite con amigas, xa ficou o domingo e iso significaba boa comida (Senén preparou un churrasco RIQUÍSIMO), xuntanza ca familia e polo tanto unha cita obrigada á casa da aldea en Terreboredo. Alí, celebramos os bonitos 58 anos de Concha todos xuntos, sendo un rico punto e aparte deste voltar ó lar que sempre gusta.

Voltar a Madrid, coma sempre, foi duro e unha vez máis queda ben patente iso que din de que "coma na casa, en ningún sitio".

Cando un viaxa e está lonxe do seu fogar, dase conta das cousas que realmente se botan en falta, pero cando todo se concentra en catro días, as emocións son tantas que ó final o resultado cobra sentido e fai que un siga o seu camiño aínda lonxe dos seus (mal que lle pese).

Soa Midlake - Roscoe: unha verdadeira gozada que dende aquí recomendo e que, perfectamente, pode ser a BSO que resume todo o vivido esta fin de semana.

                       ♡